Klimmen naar 4.1km

Zoo... wat een spierpijn zeg.. niet normaal. Ben net terug van Mount Kinabalu, een klimtocht naar een hoogte van 4.1km. Heel zwaar, maar als je boven bent.. wat een uitzicht, en wat een lekker gevoel dat je op de top staat! Niet normaal!

De tocht duurt 2 dagen, 1 dag omhoog, en 1 naar beneden. Snachts slaap je op in een kamp op ongeveer 3.3km hoogte.
Om hier te kunnen slapen moet je van te voren reserveren omdat er maar een beperkt aantal slaapplaatsen zijn. Ik had natuurlijk geen reservering, omdat ik niet zeker wist wanneer ik hier zou zijn. Maar met veel overtuigingskracht heb ik de dames van het park overtuigd dat ik wel op de vloer van het restaurant kon slapen, met een extra slaapzak. Er stonden namelijk al mensen op de wachtlijst en die waren al langer dan 4 dagen aan het wachten op een slaapplaats op de berg. Naderhand zou blijken dat er nog genoeg slaapplaatsen waren omdat er altijd mensen teruggaan die het te zwaar vinden, ik had dus gewoon een lekker bedje en een kachel.

Niemand mag de berg op zonder gids, heel stom, want er is maar 1 pad dat naar boven leid, je kan niet verkeerd lopen. Omdat er geen weg naar boven gaat, moet alles met dragers naar boven worden gesjouwd. Je ziet dragers langskomen met zakken cement, rollen staaldraad, en stalen balken. Ongelooflijk, ik zweette me al kapot met mn lichte rugzakje, en zij lopen gewoon naar boven met 50 a 60kg. Kuiten als ballonnen, en bovenbenen als mijn romp.

Aangekomen in het basiskamp blijken we een van de laatste te zijn, want het zit al helemaal stampvol. Het had erg geregend, en mijn regenjas werkte niet echt dus ik, en velen anderen, waren doorweekt. 1 voordeel, we zaten nu boven de wolken, dus geen regen meer.

Met een beetje mazzel had ik dus een lekker bedje, en kon ik lekker vroeg slapen. Om 2.30 ging de wekker namelijk alweer, want iedereen wil zonsopgang zien op de top, en dat was nog wel 2tot4 uur lopen.

Omdat ik de eerste dag ook redelijk snel had gelopen, kon ik mezelf wel permitteren wat later te starten. Waar ik alleen niet aan had gedacht was dat ik sneller liep dan 80% van de anderen, en ik die dus moest inhalen op het smalle pad. Gelukkig was het donker en kon ik niet goed zien hoe gevaarlijk dat was.. op de terugweg was het wel ff schrikken, "heb ik hier al die mensen in gehaald???" dacht ik toen..

2,5uur later stond ik als 4de op de top. Super mooi, niet super helder helaas, maar in de wolken onder ons zagen we bliksem ontstaan, heel raar...
Het was superkoud, en het duurde nog minstens een uur tot zonsopgang..
Langs de berg zagen we een sliert van lichtjes, ongeveer 100personen, met zaklampen waren nog onderweg naar de top. Een aantal haalt het niet, het laatste stuk is namelijk redelijk stijl. En de vermoeidheid begint toe te slaan.

Na zonsopgang besluiten we zo snel mogelijk weer naar het basiskamp te gaan om te ontbijten, en warme chocomel te drinken. Na het ontbijt meteen door naar beneden, ik denk dat als ik langer was blijven zitten, ik niet meer op had kunnen staan. Aan de voet van de berg zijn er hete bronnen, waarin we heerlijk hebben gebadderd. Desondanks had ik toch nog spierpijn voor minstens 4 of 5 dagen. Maar het was het dubbel en dik waard!

Nu op naar Semporna en Sipadan, een van de mooiste duiklocaties in de wereld!!